Visie? Welke visie?

Sinds ik ZZP'er ben, krijg ik van iedereen hetzelfde advies toegeworpen: begin een blog! Nu heb ik jaren geblogd over van alles en nog wat, maar dat is geloof ik niet de bedoeling. Met dit nieuwe blog zou ik een visie op mijn vak moeten uitdragen, me in de markt moeten zetten. Steeds als mensen me dat blogadvies geven, knik ik instemmend. Ja, goed idee. Ga ik werk van maken. Om ondertussen te denken: 'Welke visie op het vak?' Want wat betreft mijn visie ben ik - en ik hoop ik niet alleen - één grote brok onzekerheid. Met meer dan vijftien jaar ervaring weet ik inmiddels dat ik best goed ben in mijn werk. En iets van een filosofie heb ik ook wel. Maar die houdt het midden tussen 'niet lullen maar poetsen' en 'durf ook eens van de gebaande paden af te stappen'. Tja, daar vul je geen blog mee.

Als ik heel eerlijk ben wil ik ook helemaal niet bloggen over mijn vak. Ik wil schrijven over de koolmeesjes, die hier buiten mijn raam zo herfstig door de kale boom hippen. Of over hoe ik maar niet op gang kom vandaag. Over dat milieuvriendelijke deodorants niet werken (echt niet! probeer het maar!), dat de BTW doen niet erg is, maar dat ik toch steeds uitstel en dat die lastige klant me nu al dagen buikpijn bezorgt. Maar ook over mijn bizarre relatie met de werkster, de zin en onzin van de Disneyweken bij Albert Heijn, mijn afkeer van telefoongesprekken en het verschil tussen een 'training' en een 'workshop'.

Kortom: het leven als geheel is veel interessanter dan alleen mijn 'vakgebied'. Dat is ook precies de reden dat ik voor mezelf begonnen ben. Bij tijd en wijle wil ik me nog best voordoen als 'Jenny de professionele doorgewinterde communicatiespecialist', maar verder mogen mensen de chaotische achterkant ook best zien.

Bij deze dus mijn blog. Onregelmatig, van de hak op de tak en, zo in het algemeen, niet heel netjes afgehecht. Mijn visie? Die zit ergens tussen de regels. Het heeft iets te maken met echtheid. En met niet meer doen alsof.