Het valt best mee

Nu ik geen collega's meer heb, zijn er gelukkig maar weinig mensen die me de vraag nog stellen: "Wat heb je gedaan dit weekend?" Meestal doe ik namelijk niet zoveel. Althans, zo voelt het. Het afgelopen weekend is voor mijn gevoel opgegaan aan uitslapen (extra uur!), tv-kijken (we hebben een proefabonnement op het filmkanaal, vanmiddag een intens slechte tienerkomedie gekeken) en het uitproberen van dat nieuwe wijnbarretje in de straat. De kinderen hebben dagdelen lang in hun pyjama rondgerommeld en de ontbijtspullen zijn tot vier uur 's middags op tafel blijven staan. Ik krijg daar altijd een heel calvinistisch schuldgevoel van. Vooral als ik hoor welke verantwoorde dingen anderen gedaan hebben. Met de kinderen dauwtrappen op het voetbalveld (wij mijden teamsporten vanwege die nare weekendverplichtingen), in de rij staan voor gratis museumbezoek ('t was museumweekend) of een harmonieus uitje met de hele familie naar een logeerboerderij.

Gelukkig stond er vrijdagochtend een zeer geruststellend artikeltje in NRC Next. De eerste zin bevatte direct een weldadige mededeling: "Mensen hebben vaak een nogal negatieve kijk op zichzelf in vergelijking met hoe anderen hen zien." Wereldwijd is er onderzoek naar gedaan. En het blijkt dat iedereen last heeft van mijn kwaal. Ik citeer: "Mensen zien zichzelf in het algemeen als neurotischer, minder competent, minder gedisciplineerd, minder assertief en minder altruïstisch dan mensen in hun omgeving hen vinden." Wat een heerlijk nieuws!!! Van de weeromstuit heb ik mijn weekend maar eens met andere ogen bekeken. Wat blijkt? Naast alle luie nutteloosheid heb ik ook drie wassen gedraaid, het huis opgeruimd, geholpen met het huiswerk, de BTW gedaan, een factuur verzonden, een nieuwsmail aan de ouders van groep 5 verstuurd, een cadeautje bij de Intertoys gekocht (geloof me, een hele opgave) en een jas naar de kleermaker gebracht. Het valt dus best mee met mij. En niet alleen met mij. We doen het allemaal beter dan we zelf denken. Of, voor de pessimisten: onze incompetentie valt niet op.

Het artikel lijst ik in, dat spreekt voor zich. Online kon ik het trouwens nergens vinden. Toch lezen? Het onderzoek is gepubliceerd in het novembernummer van Journal of Personality and Social Psychology. Mocht je het allemaal niet vertrouwen: via de site van NRC Next kun je zelf testen hoe neurotisch je bent.

De BTW 'doen'

Zo laat als deze maand ben ik nog nooit geweest. Waarmee? Met de BTW. Het is, na afloop van ieder kwartaal, het mantra van de ZZP'er: 'Ik moet de BTW nog doen.' Grappig genoeg noemt de Belastingdienst het heel anders. Ergens aan het eind van de driemaandelijkse periode ontvang je een formulier voor het doen van een 'aangifte omzetbelasting'. En een mailtje sturen ze je ook. Het zal mijn onervarenheid wel zijn, maar steeds als ik die envelop opentrek of dat mailtje aanklik, schrik ik. Omzetbelasting?! Wat is dat nu weer?

Het zou een stuk gemakkelijker zijn als de Belastingdienst je gewoon een mail zou sturen met als subject: "Je moet de BTW nog doen!" Dat sluit pas aan bij de doelgroep! Ach, er zullen wel allerlei redenen zijn om het anders te noemen. En welke naam het ook heeft, je blijft er tegenaan hikken. Terwijl het als je bezig bent echt enorm (nou ja... best wel) meevalt.

Visie? Welke visie?

Sinds ik ZZP'er ben, krijg ik van iedereen hetzelfde advies toegeworpen: begin een blog! Nu heb ik jaren geblogd over van alles en nog wat, maar dat is geloof ik niet de bedoeling. Met dit nieuwe blog zou ik een visie op mijn vak moeten uitdragen, me in de markt moeten zetten. Steeds als mensen me dat blogadvies geven, knik ik instemmend. Ja, goed idee. Ga ik werk van maken. Om ondertussen te denken: 'Welke visie op het vak?' Want wat betreft mijn visie ben ik - en ik hoop ik niet alleen - één grote brok onzekerheid. Met meer dan vijftien jaar ervaring weet ik inmiddels dat ik best goed ben in mijn werk. En iets van een filosofie heb ik ook wel. Maar die houdt het midden tussen 'niet lullen maar poetsen' en 'durf ook eens van de gebaande paden af te stappen'. Tja, daar vul je geen blog mee.

Als ik heel eerlijk ben wil ik ook helemaal niet bloggen over mijn vak. Ik wil schrijven over de koolmeesjes, die hier buiten mijn raam zo herfstig door de kale boom hippen. Of over hoe ik maar niet op gang kom vandaag. Over dat milieuvriendelijke deodorants niet werken (echt niet! probeer het maar!), dat de BTW doen niet erg is, maar dat ik toch steeds uitstel en dat die lastige klant me nu al dagen buikpijn bezorgt. Maar ook over mijn bizarre relatie met de werkster, de zin en onzin van de Disneyweken bij Albert Heijn, mijn afkeer van telefoongesprekken en het verschil tussen een 'training' en een 'workshop'.

Kortom: het leven als geheel is veel interessanter dan alleen mijn 'vakgebied'. Dat is ook precies de reden dat ik voor mezelf begonnen ben. Bij tijd en wijle wil ik me nog best voordoen als 'Jenny de professionele doorgewinterde communicatiespecialist', maar verder mogen mensen de chaotische achterkant ook best zien.

Bij deze dus mijn blog. Onregelmatig, van de hak op de tak en, zo in het algemeen, niet heel netjes afgehecht. Mijn visie? Die zit ergens tussen de regels. Het heeft iets te maken met echtheid. En met niet meer doen alsof.