"Daarover straks later." Het overcompensatieproza van Hero Brinkman

Al gelezen? De interne notitie van Hero Brinkman over de democratisering van de PVV? Zo niet, doe het alsnog! Het is op z’n minst goed voor een paar vrolijke minuten. Maar naast een bron van vermaak is het ook een geweldig voorbeeld van overcompensatie op papier. Je ziet het veel bij ambtenaren die bureauwerk moeten doen, maar eigenlijk nog half ‘met de poten in de klei staan’. Zelf deed de tekst me sterk denken aan mijn tijd bij het Rotterdamse OV-bedrijf RET. Zo’n oud-buschauffeur die als kersvers afdelingshoofd zwetend een beleidsstuk in elkaar draaide. Niet in lekkere straattaal, maar in een stijl die uit lijkt te schreeuwen: ik snap best wel hoe het hoort! Brinkman, zelf ooit politieagent, doet hetzelfde. Het leidt tot een prachtige klok-zonder-klepel tekst. Over ‘doen alsof’ gesproken!

Tien kenmerken van dit teksttype, met Brinkman-voorbeelden:

1. De kijk-eens-wat-een-mooi-woord-ik-gevonden-heb!-herhaling
   Knechtend, wat een mooi woord. Zonde om dat maar één keer te gebruiken.
   
   







2. De Jeckyll/Hyde-zin
   Een zin die uitblinkt in hoogdravende termen, maar ook een zware spelfout laat zien. Heerlijk!
   
   
   
   
   
   
   
3. De strooikomma
   Leestekens, altijd lastig. Een lange zin heeft komma’s nodig, maar waar? Strooien maar, zou ik zeggen.
   
   
   
   
   
   
4. De net-niet-naam
   Een Franse filosoof aanhalen, ook heel gevaarlijk. Het hoort je tekst net iets geloofwaardiger te maken, maar ja... dan moeten alle lettertjes er wel in staan. Montesquieu dus.
   
   

5. De excuustruus
   Sommige de-woorden zijn vrouwelijk. Daar kun je niet correct genoeg mee omgaan. Liever teveel dames in de tekst dan te weinig. En dat meervoud? Ach, daar maken we ook een vrouwtje van.
   
   

6. De ‘ik snap wat je bedoelt’....
   Natuurlijk snappen we wat hij bedoelt. Hulde aan dat standpunt, maar de zin is natuurlijk een ... uh... misser.
   
   
   
   
   
7. De Houdini.
   Vrij naar ‘Oh Oh Cherso’. Met een aantal prachtige volzinnen toewerken naar je climax: de partij moet democratisch worden. En dan de plank net misslaan door precies het tegenovergestelde te beweren. Oeps.
   
   
   
   
   
   
8. De waarheid als een koe
   Zo nu en dan moet je je tekst doorspekken met universele waarheden. De betekenis van het medium tv bijvoorbeeld. Onderschat het niet!
   
   

9. De duimneurose
   De spatiebalk is groot, ik weet het. Maar om die duim er nou steeds op te laten landen? Aan de andere kant: als je niets aan elkaar schrijft kun je het ook niet fout doen? Toch?
   





10. De kortsluiting
    Ach, deze is gewoon leuk. Later meer, straks meer? ’t Is ook zo verwarrend allemaal.
    
    
    
    
    

Mijn tip aan Hero Brinkman: laat je pretenties varen en schrijf gewoon zoals je denkt en praat. Wie even doorbijt en om alle groteske stijlvormen heen leest, ondekt namelijk dat ie best een punt heeft, die Brinkman.

De hele tekst lezen? Het kan via de site van Een Vandaag.

Corrigerend ondergoed voor mannen? Meet the Bro!

Ik las van de week in de krant dat corrigerend ondergoed voor mannen de nieuwste trend is. Nieuw? Dit boekje uit 1957 staat als eeuwige bron van inspiratie in onze boekenkast. Met advertenties voor producten die hun tijd blijkbaar ver vooruit waren. Het leukste mannenondergoed was trouwens ooit bij Seinfeld te zien:

48 uur zonder chaos

Zoals iedereen heb ook ik een haat-liefdeverhouding met mijn mailbox. Nee, ik kan niet zonder. En ja, het is teveel en te ongeorganiseerd. Deze week nog vertelde iemand me dat hij zijn mailbox altijd leeg houdt. Met die man wil ik dus niet meer omgaan. Veel te georganiseerd (of een leugenaar).

De relatie met mijn mail is er niet eenvoudiger op geworden sinds ik ZZP'er ben. Om te beginnen is er nu geen systeembeheerder meer die me boos toespreekt en beweert dat a) het bedrijf failliet gaat b) ik ontslagen wordt of c) de wereld vergaat als ik niet onmiddelijk mijn mailbox opschoon. Maar bovendien heb ik geen vaste werkplek meer en zwabber ik van Imac thuis naar Iphone en Ipad onderweg, naar werkplek bij de klant. Dat leidde tot een computer thuis met mailbox voor m'n zakelijke mail, een mailaccount bij een klant waarvoor ik moet inloggen - iets wat vanaf de Ipad niet kan - dus ook een gmail-account waar alle mail van die klant naar geforward wordt, een gmail-account voor privémail en mailboxen voor zowel m'n twee gmail-accounts als m'n zakelijke mail op m'n telefoon en Ipad. Handig hoor, maar ook heel geschikt om in te verzuipen. Wat ik dan ook regelmatig doe. "Ik heb je gemaild!" Eeeehm... waar?

Tijd voor actie dus. En omdat ik sinds kort al mijn documenten 'in the cloud' bewaar (Dropbox!), heb ik besloten ook mijn mail volledig aan het net toe te vertrouwen. Aan gmail, want ik hou van gmail. Je kunt het zo instellen dat het net lijkt alsof je van een ander adres mailt. Niks gmail.com dus, maar gewoon m'n eigen adres. Handig! En gmail selecteert sinds een tijdje zelf je mails op belangrijkheid en plaatst ze in een speciale Priority Inbox. Werkt nog niet helemaal, maar het helpt wel iets. Blije mensen kunnen hun gmail-box uiteraard ook kleurtjes geven (of een plaatje van een berg of een ondergaande zon), zodat je je niet meer vergist in account. Mijn privé mailbox ziet er nu uit als een gezellig Libelleprikbord (voor mijn gezellige Libelleleven), mijn zakelijke mail als een saaie archiefkast. Meer gmail-accounts tegelijk bekijken? Daar heb je (althans voor Mac) weer een handig programmaatje voor: Mailplane, dat je eenvoudig laat switchen tussen meerdere accounts en ook nog extra functionaliteiten (piepjes als er mail binnenkomt!) toevoegt.

Kortom: ik voel me sinds vanochtend weer volledig opgeschoond en georganiseerd. Dat duurt bij mij meestal niet meer dan twee dagen. Heb je dus een dringend bericht? Mail me nu! Over 48 uur slaat de chaos weer toe.

De vijf do's & dont's van de Disneyweken

Sinds een paar jaar heb ik me neergelegd bij de Albert Heijn-terreur hier in de buurt. Behalve een vage Coöp en wat peperdure avondwinkels, zijn er simpelweg geen andere supermarkten in dit deel van de stad. En hoewel ik nog altijd geen fan ben van die blauwe Zaanse bijnamonopolist, begint er langzaam toch iets van liefde te ontstaan. Dat komt zo: Albert Heijn heeft voetbalplaatjes en Disneyweken. En ik heb een zoon van acht. Dat blijkt een prima combinatie.

Natuurlijk, spaaracties zijn verderfelijk. De tere kinderziel, ik weet het. Maar vergis je niet, er komt veel moois uit voort. Jongetjes van acht houden namelijk van bedelen. En bedelen, zo heb ik inmiddels ontdekt, is enorm leerzaam. "Weet je mama", kreeg ik te horen toen hij met z'n zakken vol naast me naar huis liep, "ik heb een tactiek." En daarna volgden vijf do's & dont's die in een cursus klantbenadering niet zouden misstaan:

1. Kijk goed naar de mensen. Hebben ze veel boodschappen? Zijn ze in een goed humeur? Hebben ze kinderen bij zich?

2. Begin met lachen

3. Vraag het vriendelijk en wees aardig

4. Vraag het nooit te snel of onverwacht

5. Als ze niet willen, zeg je 'sorry'

Die laatste zie ik mezelf nog niet toepassen, maar de vier daarvoor lijken me vrij universeel. Toch handig, om dat op je achtste alvast bij de kassa van de Albert Heijn te leren. En dat het werkt bewijst de enorme berg Toy Story poppetjes die we inmiddels hebben. Iemand ruilen?

Het valt best mee

Nu ik geen collega's meer heb, zijn er gelukkig maar weinig mensen die me de vraag nog stellen: "Wat heb je gedaan dit weekend?" Meestal doe ik namelijk niet zoveel. Althans, zo voelt het. Het afgelopen weekend is voor mijn gevoel opgegaan aan uitslapen (extra uur!), tv-kijken (we hebben een proefabonnement op het filmkanaal, vanmiddag een intens slechte tienerkomedie gekeken) en het uitproberen van dat nieuwe wijnbarretje in de straat. De kinderen hebben dagdelen lang in hun pyjama rondgerommeld en de ontbijtspullen zijn tot vier uur 's middags op tafel blijven staan. Ik krijg daar altijd een heel calvinistisch schuldgevoel van. Vooral als ik hoor welke verantwoorde dingen anderen gedaan hebben. Met de kinderen dauwtrappen op het voetbalveld (wij mijden teamsporten vanwege die nare weekendverplichtingen), in de rij staan voor gratis museumbezoek ('t was museumweekend) of een harmonieus uitje met de hele familie naar een logeerboerderij.

Gelukkig stond er vrijdagochtend een zeer geruststellend artikeltje in NRC Next. De eerste zin bevatte direct een weldadige mededeling: "Mensen hebben vaak een nogal negatieve kijk op zichzelf in vergelijking met hoe anderen hen zien." Wereldwijd is er onderzoek naar gedaan. En het blijkt dat iedereen last heeft van mijn kwaal. Ik citeer: "Mensen zien zichzelf in het algemeen als neurotischer, minder competent, minder gedisciplineerd, minder assertief en minder altruïstisch dan mensen in hun omgeving hen vinden." Wat een heerlijk nieuws!!! Van de weeromstuit heb ik mijn weekend maar eens met andere ogen bekeken. Wat blijkt? Naast alle luie nutteloosheid heb ik ook drie wassen gedraaid, het huis opgeruimd, geholpen met het huiswerk, de BTW gedaan, een factuur verzonden, een nieuwsmail aan de ouders van groep 5 verstuurd, een cadeautje bij de Intertoys gekocht (geloof me, een hele opgave) en een jas naar de kleermaker gebracht. Het valt dus best mee met mij. En niet alleen met mij. We doen het allemaal beter dan we zelf denken. Of, voor de pessimisten: onze incompetentie valt niet op.

Het artikel lijst ik in, dat spreekt voor zich. Online kon ik het trouwens nergens vinden. Toch lezen? Het onderzoek is gepubliceerd in het novembernummer van Journal of Personality and Social Psychology. Mocht je het allemaal niet vertrouwen: via de site van NRC Next kun je zelf testen hoe neurotisch je bent.

De BTW 'doen'

Zo laat als deze maand ben ik nog nooit geweest. Waarmee? Met de BTW. Het is, na afloop van ieder kwartaal, het mantra van de ZZP'er: 'Ik moet de BTW nog doen.' Grappig genoeg noemt de Belastingdienst het heel anders. Ergens aan het eind van de driemaandelijkse periode ontvang je een formulier voor het doen van een 'aangifte omzetbelasting'. En een mailtje sturen ze je ook. Het zal mijn onervarenheid wel zijn, maar steeds als ik die envelop opentrek of dat mailtje aanklik, schrik ik. Omzetbelasting?! Wat is dat nu weer?

Het zou een stuk gemakkelijker zijn als de Belastingdienst je gewoon een mail zou sturen met als subject: "Je moet de BTW nog doen!" Dat sluit pas aan bij de doelgroep! Ach, er zullen wel allerlei redenen zijn om het anders te noemen. En welke naam het ook heeft, je blijft er tegenaan hikken. Terwijl het als je bezig bent echt enorm (nou ja... best wel) meevalt.

Visie? Welke visie?

Sinds ik ZZP'er ben, krijg ik van iedereen hetzelfde advies toegeworpen: begin een blog! Nu heb ik jaren geblogd over van alles en nog wat, maar dat is geloof ik niet de bedoeling. Met dit nieuwe blog zou ik een visie op mijn vak moeten uitdragen, me in de markt moeten zetten. Steeds als mensen me dat blogadvies geven, knik ik instemmend. Ja, goed idee. Ga ik werk van maken. Om ondertussen te denken: 'Welke visie op het vak?' Want wat betreft mijn visie ben ik - en ik hoop ik niet alleen - één grote brok onzekerheid. Met meer dan vijftien jaar ervaring weet ik inmiddels dat ik best goed ben in mijn werk. En iets van een filosofie heb ik ook wel. Maar die houdt het midden tussen 'niet lullen maar poetsen' en 'durf ook eens van de gebaande paden af te stappen'. Tja, daar vul je geen blog mee.

Als ik heel eerlijk ben wil ik ook helemaal niet bloggen over mijn vak. Ik wil schrijven over de koolmeesjes, die hier buiten mijn raam zo herfstig door de kale boom hippen. Of over hoe ik maar niet op gang kom vandaag. Over dat milieuvriendelijke deodorants niet werken (echt niet! probeer het maar!), dat de BTW doen niet erg is, maar dat ik toch steeds uitstel en dat die lastige klant me nu al dagen buikpijn bezorgt. Maar ook over mijn bizarre relatie met de werkster, de zin en onzin van de Disneyweken bij Albert Heijn, mijn afkeer van telefoongesprekken en het verschil tussen een 'training' en een 'workshop'.

Kortom: het leven als geheel is veel interessanter dan alleen mijn 'vakgebied'. Dat is ook precies de reden dat ik voor mezelf begonnen ben. Bij tijd en wijle wil ik me nog best voordoen als 'Jenny de professionele doorgewinterde communicatiespecialist', maar verder mogen mensen de chaotische achterkant ook best zien.

Bij deze dus mijn blog. Onregelmatig, van de hak op de tak en, zo in het algemeen, niet heel netjes afgehecht. Mijn visie? Die zit ergens tussen de regels. Het heeft iets te maken met echtheid. En met niet meer doen alsof.