Karate Bob en het geheim van Paleis Noordeinde

Hij stond voor Paleis Noordeinde vandaag. Met op z’n bord een lange leestekenloze zin. De perfecte illustratie bij zijn hijgerige boodschap. Zo’n man waaraan je ziet dat hij thuis niet meer gecorrigeerd wordt. Z’n vermoeide vrouw smeert nog wel boterhammen voor hem, op de ochtend van weer zo’n zinloze expeditie. En zegt:”Het kan nog verraderlijk fris zijn. Vergeet je hoed en je sjaal niet.” Vanavond komt hij thuis. Moe maar voldaan vertelt hij zijn vrouw dat hij wel 25 flyers heeft uitgedeeld. Hij is zelfs op de foto gezet. Misschien wel door een journaliste. Wie weet schrijft ze er wel een stukje over. Wie weet….

Ik kwam hem tegen toen ik even naar buiten liep om te lunchen. Alleen z’n bord mocht ik niet fotograferen; hij wilde er zelf ook op. Nu zit ik weer achter m’n bureau en ik moet steeds aan hem denken. Wat is dit voor man? Wat drijft hem? En waarom is hij zo lachwekkend en zielig tegelijk? Ik neem aan dat ik niet de enige ben die complottheorieën (en de mensen erachter!) eindeloos fascinerend vindt. Dat klopt. In 2009 verscheen het boek Voodoo Histories van David Aaronovitch. Ik moet het hebben, dat boek! Het beschrijft onder andere de zeven kenmerken van een goede complottheorie. Zo is er altijd sprake van een kleine verdorven elite (check!), worden op het oog betrouwbare, maar eigenlijk vrij dubieuze experts aangehaald (check!) en is de kennis die de complotdenker heeft ‘gevaarlijk’. De elite wil hem het zwijgen opleggen! (check!). De complotman die ik tegenkwam heeft daarbij bovendien een fantastische troef in handen: Karate Bob! Dit is geen complot, dit is een stripverhaal! Verfilmen die boel!

Ook een complotdenker? Verdiep je in het verhaal van mijn complotman.

Geen interesse in Karate Bob? Lees hier de recensie van het boek Voodoo Histories: http://www.nrcboeken.nl/recensie/het-toeval-mag-geen-toeval-zijn

De wondere wereld van de verzamelaar

Sinds een paar weken dwaal ik rond in de wondere wereld van de verzamelaars. Mijn schoonouders gaan verhuizen en ruimen op. En aangezien mijn schoonvader vroeger een kruidenierswinkel had, staat het huis vol met oude blikken, verpakkingen, reclamemateriaal enzovoort. Dat kan niet allemaal mee en weggooien is zonde. Dus Google ik me suf naar verzamelaars van Droste, Flipje, Boldoot, Douwe Egberts, Van Nelle en Coca Cola. En wat je dan allemaal tegenkomt!

Zo bestaat er in Nederland een heuse vereniging van Coca Cola verzamelaars: The Enjoyer. Het topstuk van een Coca-Cola verzameling? Een ongeopend flesje met ‘vreemd object’. Getuige deze advertentietekst:

“Wij zijn de trotse bezitters van een ongeopend Coca Cola flesje (1994) met een vreemd object in. Waarschijnlijk is dit een stuk van een machine die tijdens het productieproces in het flesje is gevallen. Het flesje dateert van 1994 en is ongeopend.”

Door al dat gegoogle vergaar ik meer kennis dan me lief is. Zo weet ik inmiddels dat Droste-verzamelaars kicken op blikjes waar de verpleegster een rood kruis op haar arm heeft, dat er wel vijf kruideniersmusea in Nederland zijn die zich aanprijzen als “het kleinste museum van Nederland” en dat je oude blikken niet moet wassen, maar een nacht in de vaseline moet zetten.

In juni gaan mijn schoonouders verhuizen. Dan zijn zij als het goed is heel veel oude spullen lichter. En ik? Ik zit overvol met onzinnige weetjes. Zie die maar weer eens kwijt te raken!

p.s. Ken je iemand met een wilde passie voor oude kruideniersspullen? Laat het weten! We hebben nog zo’n veertig strekkende meter te gaan!

Lifehack-tips: het nieuwe spreekwoordenboek

Stel je voor: je huis opgeruimd, je financiën op orde, je kinderen in het gareel en jijzelf fit, slank, gezond en altijd op tijd met alles. Wie wil dat nou niet? Ik dolgraag. Zeker sinds ik een ongebonden freelancebestaan leid, vind ik mezelf

maar een chaoot. Ik maak actiepuntenlijstjes bij de vleet, maar ontdek na een halve ochtend dat iets anders toch belangrijker was. Uitstelgedrag? Ik ben ervoor geboren!

Gelukkig staat het internet vol met ‘bruikbare’ tips om je leven te beteren. Lifehacks, worden ze ook wel genoemd. De meeste tips gaan over uitstelgedrag (in het Engels ‘procrastination’, wat een heerlijk woord!) of het opruimen van je huis. Check maar op lifehack.org, lifehacker.com, lifehacking.nl. Of zoek in twitter eens op de hashtag #opruimtip. Je kunt er uren zoet mee zijn, als je geen zin hebt om te werken. En nee, dat is geen uitstelgedrag, dat is heel nuttig. Hoewel…

Als je maar genoeg van die lifehack-tips leest, ga je een patroon zien. Een nogal simpel patroon. In feite zijn die tips niets anders dan oud-Hollandse spreekwoorden en gezegden in een nieuwe vorm. Waarheden als koeien. Betuttelend, betweterig, geen speld tussen te krijgen. En dus gigantisch irritant. Een voorbeeld:

Dat is natuurlijk gewoon het aloude afgesleten ‘Jong geleerd, oud gedaan.’

Wat dacht je van: ‘De eerste klap is een daalder waard’? Of: ‘Een pen per dag is een hemdsmouw in een jaar’?

Geen spreekwoord, maar lijkt verdacht veel op wat je moeder vroeger zei:”Eerst je groente opeten!”.

Een variatie op ‘na gedane arbeid is het goed rusten’. Of, nog moralistischer: “Loon naar werken.”

De meest betweterige las ik laatst op de website lifehack.org:

“Don’t procrastinate. Look at your to-do list and actually do everything on it.”

Met andere woorden:

Overigens zijn lang niet alle spreekwoorden irritant. Neem nou het 'spreekwoord van de dag' bovenaan dit stukje. Die is me uit het hart gegrepen!

Het is een lifestyle, geen voorjaarsschoonmaak!

Het is weer zover. Plotseling heb ik het idee dat alles anders moet in mijn leven. Nou ja, niet alles. Vooral materieel mag er, zo heb ik besloten, wel iets veranderen. Er is hier in huis teveel van alles. Teveel boeken, teveel pennen, teveel glazen in de keukenkast. En dat moet veranderen!

Deze plotselinge opruimdrang heeft drie oorzaken. Om te beginnen: het wordt lente. En hoezeer ik de damesbladachtige ‘grote schoonmaak’ ook veracht, ze hebben wel gelijk. Met het lengen van de dagen groeit ook de behoefte aan het opruimen van het nest. Tweede reden: de afgelopen week leefde ik in een huurappartement in Lissabon. Een groot appartement, maar heerlijk leeg. Zo werkt dat met vakantiehuisjes: alleen het noodzakelijke is aanwezig. Het bleek een zegen. Opruimen? Doodsimpel! Wassen? Eitje! Natuurlijk, het vakantiegevoel deed ook z’n werk. Maar toch. Dat lege appartement gaf zo’n lekker Zen-gevoel.

Tot slot: de aanstaande verhuizing van mijn schoonouders. Ergens tegen de zomer gaan ze het huis verlaten waar mijn schoonvader maar liefst 82 jaar gewoond heeft. Dit weekend maakten we een begin met opruimen. En zag ik in de praktijk hoe zinloos bewaren eigenlijk is. Een ijsmuts die misschien ooit nog van pas komt (20 jaar ongebruikt), twee strandballen nog in de verpakking (15 jaar ongebruikt), fondueborden en vorken die nooit meer in de mode zullen komen (17 jaar ongebruikt), tachtig bakjes met schroeven (voor als je ooit die ene nodig hebt). Jarenlang is alles zorgvuldig bewaard. Het nam ruimte in en gaf meer last dan plezier. En nu? Nu gaat alles vrijwel ongezien weg. Stel je voor hoeveel lichter het leven geweest was zonder al die spullen!

Nu heb ik wel vaker een bevlieging, dus ik kijk het nog even aan. Misschien waait deze opruimdrang wel weer over. Ondertussen lees ik me vast een beetje in. Ik ben namelijk niet de enige die op zoek is naar versimpeling. Aanvoerder van de opruimbeweging is wel Dave Bruno. In 2008 nam hij zich voor een jaar te leven met maximaal 100 persoonlijke bezittingen. Hij hield (en houdt) er een blog over bij, dat blijkbaar al veel wereldverbeteraars en celebrities beïnvloed heeft. Ik heb er een korte blik op geworpen. Conclusie? Onhaalbaar, niet aan beginnen. En dat werkt grappig genoeg ook weer heel kalmerend. Al heb ik me – in een variant op Dave’s levensmotto – wel voorgenomen wat meer weg te gooien. Want hoewel een leven met ‘100 items or less’ me niet haalbaar lijkt, uit dit huis kunnen zeker ‘100 items or more’ verdwijnen. Een mooie klus voor de komende weken! Of ben ik dan stiekem toch bezig met de grote voorjaarsschoonmaak?

p.s. Dat appartement in Lissabon was, behalve lekker leeg, ook gewoon geweldig. Geschikt voor maximaal 7 personen. En betaalbaar. Zie de site!