Ik ben een gadgetfreak!

Gisteren heb ik ‘m dan eindelijk gekocht: de Livescribe Echo smartpen. Een product waar ik al bijna twee jaar enorm hebberig van word. Een pen die audio opneemt, tekst digitaliseert en de audio ook nog linkt aan de tekst die je hebt geschreven. Ik wilde ‘m zo graag hebben, dat ik met mezelf een bindende afspraak gemaakt had: “Je mag hem kopen, zodra je hem nodig hebt.” Waarbij ‘nodig’ natuurlijk een rekbaar begrip was, dat spreekt voor zich.

Toen ik de pen in de winkel afrekende, zette de verkoper me met één bijzonder doeltreffende opmerking onverbiddelijk op mijn plek. “Deze pen wordt echt alleen gekocht door gadgetfreaks.” Tja. So much voor de ‘ik heb deze pen nodig’ strategie. Terwijl ik de pen uitpakte realiseerde ik me hoe ik zo geworden was. Het is de schuld van de postorderbedrijven! Die hadden toen ik een jaar of tien was (en misschien nog wel) de gewoonte toekomstige abonnees te verleiden met leuke hebbedingetjes. Een roulettespel, gepersonaliseerde stickertjes of – o meisjesdroom! – mini-lippenstiftjes. Gratis bij uw eerste bestelling! Op ons pleintje ging het gerucht dat je die ‘eerste bestelling’ gewoon terug kon sturen en het cadeautje dat er bij zat zomaar mocht houden. Wie durfde deed het echt. Om meestal bedrogen uit te komen. De ultrasmalle poppenlippenstiftjes (Yves Rocher) braken af, het plastic roulettespel wilde niet draaien. Maar één keer had ik de jackpot: een stalen ballpoint met quartzklokje. Met dank aan de ECI. Ik maakte er de blits mee in de klas en het was nog nuttig ook! Klok kijken terwijl je schrijft. Wie wil dat nou niet?

De weg van de ECI-pen naar de Livescribe voert langs veel overbodige spullen. Een horloge dat de tijd uitspreekt, een kauwgomballenautomaat, een pen met radio, een tamagotchi. Meestal gold één nietsontziende oude wijsheid: het bezit van de zaak, is het eind van 't vermaak. Heb ik ervan geleerd? Natuurlijk niet. Behalve dan dat ik mezelf die ene beperking opleg: ik moet het ‘nodig’ hebben. Volgende week gaat m’n gloednieuwe Livescribe de praktijktest in. Vijf interviews met smartpen en speciaal ‘dot-papier’. De gadgetfreak in mij verkneukelt zich!

Ach ja, die zijn verdwenen....

Sommige dingen verdwijnen zonder dat je er erg in hebt. Toen ik vandaag dit bordje zag hangen, voelde ik het gemis pas. En kwamen de vragen. Was het ophangen van dit bordje ooit een wettelijke verplichting? Waarom/wanneer is dit afgeschaft? En vooral: hoe krijgt deze winkel het voor elkaar om al sinds 1978 hetzelfde bordje te hebben?

De winkel in kwestie is trouwens een anachronisme op zich: Tesselschade - Arbeid adelt. Je kunt er borduurwerkjes, gehaakte pannenlappen en ander ouderwets handwerk kopen. Vooral sinds ik las dat de dochters van WimLex en Maxima gekleed gaan in jurkjes van deze winkel, is het een bron van fascinatie voor mij. Met als belangrijkste vraag: wie maakt deze spullen? Tot mijn grote vreugde werd deze vraag laatst beantwoord op een blog dat ik regelmatig lees. En dat trouwens nog veel fascinerender is dan Tesselschade - Arbeid adelt. De blog heet 'eenvoudig leven' en wordt gevuld door iemand van mijn leeftijd die in hetzelfde dorp woont als mijn ouders. En daar houdt alle overeenkomst op. Ik zeg niets. Behalve dit: deze dame borduurt voor Tesselschade Arbeid adelt. Lees haar blog! Er gaat een wereld voor je open!

Is Aaf een Margriet-vrouw?

In de Volkskrant stond vorige week een intrigerend klein berichtje. Het ging over columniste Aaf, die bevallen was van een dochter. Maar dat was niet alles. In het stukje stond een zin die ik me helaas niet helemaal meer kan herinneren. Maar hij ging ongeveer zo: ‘Aaf is nog met zwangerschapsverlof, maar ze begon deze week wel met een wekelijkse column in Margriet.’ Misschien zoek ik er teveel achter, maar op mij kwam dit zinnetje (en vooral het woordje ‘maar’!) een beetje rancuneus over. Vrij nemen bij de Volkskrant, maar wel beginnen bij Margriet. Dat kan natuurlijk niet!

Het meest fascinerend aan het bericht was natuurlijk de bizarre onthulling dat Aaf in Margriet was gaan schrijven. Ik ken Aaf van haar column in de NRC Next, waar ze mee stopte toen ze moeder werd. En nu dit! In mijn hoofd vormde zich een beangstigend rijtje: NRC Next, Volkskrant, Margriet. What’s next? Een column in de Plus? Aan de andere kant, misschien zat ik er wel naast. De Margriet ken ik vooral uit de tijd dat mijn moeder hem nog wel eens las. Pakweg zo’n 25 jaar geleden. Wie weet is Margriet enorm met z'n tijd meegegaan. En is het het lijfblad dat ik zo node mis! Ik kocht een Margriet.

Het bladeren in de Margriet kostte me ongeveer een kwartiertje. In dat kwartiertje leerde ik de Margriet-vrouw kennen. De Margriet-vrouw is wars van onnodige luxe (“een verwendagje in uw eigen badkamer”), geniet vooral op de vierkante centimeter (“als hij geniet, geniet ik ook”), is dol op gezelligheid (‘strak ingericht, toch gezellig’) en ziet zelfs bij de ergste tegenslag nog lichtpuntjes en kansen (“in Haïti werd ik een beter mens”). Echt erg wordt het pas als haar vertrouwen beschaamd wordt (“als ik mijn eigen zus niet kan vertrouwen, wie dan wel?”). De Margriet-vrouw houdt van tradities, maar durft ook best te experimenteren (‘Erwtensoep uit alle windstreken’). Haar onbetwiste heldin is Yvon Jaspers (“wat een leuk mens is zij”). En dat is fijn, want die heeft ook een column in Margriet.

De combinatie Aaf-Margriet, die zag ik niet direct. Tot ik me een oude familievete herinnerde. Margriet was vroeger altijd het zielige zusje van Libelle. Eigenlijk net zoals die andere Margriet altijd achter Beatrix aanliep. En ook nu heeft Libelle een hogere oplage (460.000 vs. 275.000) en een succesvoller ‘event’ (Libelle Zomerweek vs. Margiet Winterfair). Het zwakke punt van Libelle? De columnisten! Op het web wordt daar flink over geklaagd. De columnisten ‘reizen de hele wereld over alsof dat maar normaal is’ en hun leven is ‘niet representatief voor een gewone Nederlandse vrouw’. In de strijd met haar dominante zusje zet Margriet daarom de lekker gezellige Yvon in. En nu dus ook Aaf. Die schrijft altijd zo leuk over de kleine dingen in het leven! Ik twijfel. Margriet trouwens ook. Daarom heeft Aaf een lelijke foto gekregen en heet haar column ‘HuisTuinKeuken volgens Aaf’. Zo lijkt ze toch een beetje op de Margriet-vrouw.