"Daarover straks later." Het overcompensatieproza van Hero Brinkman

Al gelezen? De interne notitie van Hero Brinkman over de democratisering van de PVV? Zo niet, doe het alsnog! Het is op z’n minst goed voor een paar vrolijke minuten. Maar naast een bron van vermaak is het ook een geweldig voorbeeld van overcompensatie op papier. Je ziet het veel bij ambtenaren die bureauwerk moeten doen, maar eigenlijk nog half ‘met de poten in de klei staan’. Zelf deed de tekst me sterk denken aan mijn tijd bij het Rotterdamse OV-bedrijf RET. Zo’n oud-buschauffeur die als kersvers afdelingshoofd zwetend een beleidsstuk in elkaar draaide. Niet in lekkere straattaal, maar in een stijl die uit lijkt te schreeuwen: ik snap best wel hoe het hoort! Brinkman, zelf ooit politieagent, doet hetzelfde. Het leidt tot een prachtige klok-zonder-klepel tekst. Over ‘doen alsof’ gesproken!

Tien kenmerken van dit teksttype, met Brinkman-voorbeelden:

1. De kijk-eens-wat-een-mooi-woord-ik-gevonden-heb!-herhaling
   Knechtend, wat een mooi woord. Zonde om dat maar één keer te gebruiken.
   
   







2. De Jeckyll/Hyde-zin
   Een zin die uitblinkt in hoogdravende termen, maar ook een zware spelfout laat zien. Heerlijk!
   
   
   
   
   
   
   
3. De strooikomma
   Leestekens, altijd lastig. Een lange zin heeft komma’s nodig, maar waar? Strooien maar, zou ik zeggen.
   
   
   
   
   
   
4. De net-niet-naam
   Een Franse filosoof aanhalen, ook heel gevaarlijk. Het hoort je tekst net iets geloofwaardiger te maken, maar ja... dan moeten alle lettertjes er wel in staan. Montesquieu dus.
   
   

5. De excuustruus
   Sommige de-woorden zijn vrouwelijk. Daar kun je niet correct genoeg mee omgaan. Liever teveel dames in de tekst dan te weinig. En dat meervoud? Ach, daar maken we ook een vrouwtje van.
   
   

6. De ‘ik snap wat je bedoelt’....
   Natuurlijk snappen we wat hij bedoelt. Hulde aan dat standpunt, maar de zin is natuurlijk een ... uh... misser.
   
   
   
   
   
7. De Houdini.
   Vrij naar ‘Oh Oh Cherso’. Met een aantal prachtige volzinnen toewerken naar je climax: de partij moet democratisch worden. En dan de plank net misslaan door precies het tegenovergestelde te beweren. Oeps.
   
   
   
   
   
   
8. De waarheid als een koe
   Zo nu en dan moet je je tekst doorspekken met universele waarheden. De betekenis van het medium tv bijvoorbeeld. Onderschat het niet!
   
   

9. De duimneurose
   De spatiebalk is groot, ik weet het. Maar om die duim er nou steeds op te laten landen? Aan de andere kant: als je niets aan elkaar schrijft kun je het ook niet fout doen? Toch?
   





10. De kortsluiting
    Ach, deze is gewoon leuk. Later meer, straks meer? ’t Is ook zo verwarrend allemaal.
    
    
    
    
    

Mijn tip aan Hero Brinkman: laat je pretenties varen en schrijf gewoon zoals je denkt en praat. Wie even doorbijt en om alle groteske stijlvormen heen leest, ondekt namelijk dat ie best een punt heeft, die Brinkman.

De hele tekst lezen? Het kan via de site van Een Vandaag.

Corrigerend ondergoed voor mannen? Meet the Bro!

Ik las van de week in de krant dat corrigerend ondergoed voor mannen de nieuwste trend is. Nieuw? Dit boekje uit 1957 staat als eeuwige bron van inspiratie in onze boekenkast. Met advertenties voor producten die hun tijd blijkbaar ver vooruit waren. Het leukste mannenondergoed was trouwens ooit bij Seinfeld te zien:

48 uur zonder chaos

Zoals iedereen heb ook ik een haat-liefdeverhouding met mijn mailbox. Nee, ik kan niet zonder. En ja, het is teveel en te ongeorganiseerd. Deze week nog vertelde iemand me dat hij zijn mailbox altijd leeg houdt. Met die man wil ik dus niet meer omgaan. Veel te georganiseerd (of een leugenaar).

De relatie met mijn mail is er niet eenvoudiger op geworden sinds ik ZZP'er ben. Om te beginnen is er nu geen systeembeheerder meer die me boos toespreekt en beweert dat a) het bedrijf failliet gaat b) ik ontslagen wordt of c) de wereld vergaat als ik niet onmiddelijk mijn mailbox opschoon. Maar bovendien heb ik geen vaste werkplek meer en zwabber ik van Imac thuis naar Iphone en Ipad onderweg, naar werkplek bij de klant. Dat leidde tot een computer thuis met mailbox voor m'n zakelijke mail, een mailaccount bij een klant waarvoor ik moet inloggen - iets wat vanaf de Ipad niet kan - dus ook een gmail-account waar alle mail van die klant naar geforward wordt, een gmail-account voor privémail en mailboxen voor zowel m'n twee gmail-accounts als m'n zakelijke mail op m'n telefoon en Ipad. Handig hoor, maar ook heel geschikt om in te verzuipen. Wat ik dan ook regelmatig doe. "Ik heb je gemaild!" Eeeehm... waar?

Tijd voor actie dus. En omdat ik sinds kort al mijn documenten 'in the cloud' bewaar (Dropbox!), heb ik besloten ook mijn mail volledig aan het net toe te vertrouwen. Aan gmail, want ik hou van gmail. Je kunt het zo instellen dat het net lijkt alsof je van een ander adres mailt. Niks gmail.com dus, maar gewoon m'n eigen adres. Handig! En gmail selecteert sinds een tijdje zelf je mails op belangrijkheid en plaatst ze in een speciale Priority Inbox. Werkt nog niet helemaal, maar het helpt wel iets. Blije mensen kunnen hun gmail-box uiteraard ook kleurtjes geven (of een plaatje van een berg of een ondergaande zon), zodat je je niet meer vergist in account. Mijn privé mailbox ziet er nu uit als een gezellig Libelleprikbord (voor mijn gezellige Libelleleven), mijn zakelijke mail als een saaie archiefkast. Meer gmail-accounts tegelijk bekijken? Daar heb je (althans voor Mac) weer een handig programmaatje voor: Mailplane, dat je eenvoudig laat switchen tussen meerdere accounts en ook nog extra functionaliteiten (piepjes als er mail binnenkomt!) toevoegt.

Kortom: ik voel me sinds vanochtend weer volledig opgeschoond en georganiseerd. Dat duurt bij mij meestal niet meer dan twee dagen. Heb je dus een dringend bericht? Mail me nu! Over 48 uur slaat de chaos weer toe.

De vijf do's & dont's van de Disneyweken

Sinds een paar jaar heb ik me neergelegd bij de Albert Heijn-terreur hier in de buurt. Behalve een vage Coöp en wat peperdure avondwinkels, zijn er simpelweg geen andere supermarkten in dit deel van de stad. En hoewel ik nog altijd geen fan ben van die blauwe Zaanse bijnamonopolist, begint er langzaam toch iets van liefde te ontstaan. Dat komt zo: Albert Heijn heeft voetbalplaatjes en Disneyweken. En ik heb een zoon van acht. Dat blijkt een prima combinatie.

Natuurlijk, spaaracties zijn verderfelijk. De tere kinderziel, ik weet het. Maar vergis je niet, er komt veel moois uit voort. Jongetjes van acht houden namelijk van bedelen. En bedelen, zo heb ik inmiddels ontdekt, is enorm leerzaam. "Weet je mama", kreeg ik te horen toen hij met z'n zakken vol naast me naar huis liep, "ik heb een tactiek." En daarna volgden vijf do's & dont's die in een cursus klantbenadering niet zouden misstaan:

1. Kijk goed naar de mensen. Hebben ze veel boodschappen? Zijn ze in een goed humeur? Hebben ze kinderen bij zich?

2. Begin met lachen

3. Vraag het vriendelijk en wees aardig

4. Vraag het nooit te snel of onverwacht

5. Als ze niet willen, zeg je 'sorry'

Die laatste zie ik mezelf nog niet toepassen, maar de vier daarvoor lijken me vrij universeel. Toch handig, om dat op je achtste alvast bij de kassa van de Albert Heijn te leren. En dat het werkt bewijst de enorme berg Toy Story poppetjes die we inmiddels hebben. Iemand ruilen?